Τα παιδιά της Δαφνομήλη - B΄ Μέρος

Δαφνομήλη

    Δίπλα, από του Πομόνη το σπίτι της γιαγιάς μου και των θείων μου. Απέναντι ακριβώς του κ. Γάζιλα. Δίπλα το σπίτι του Ασλάνη, που είχε και το τρίτο τσαγκαράδικο της γειτονιάς. Βλέπεις τα παπούτσια τότε επιδιορθωνόντουσαν και ξανά επιδιορθωνόντουσαν πριν πεταχτούν. Στο ίδιο σπίτι έμενε και η κυρία Ελένη με την κόρη της τη Φωφώ. Στη γωνία η κάθετος της οδού Σεργίου Πατριάρχου με το σπίτι του δικαστικού Δόγκα.

Δαφνομήλης 

  Στον κάτω όροφο έμενε η κυρά Μάνου με τον γιό της τον Ορφέα. Η κ. Μάνου δασκάλα στο Πειραματικό Σχολείο Αθηνών, υπήρξε στολίδι της γειτονιάς για την ευπρέπειά της, την συμπεριφορά της και την ανατροφή που έδωσε στο παιδί τα, το οποίο εξελίχθηκε σ’ ένα διακεκριμένο επιστήμονα.
  Απέναντι ακριβώς, η οικογένεια Αποστολοπούλου με τις τρεις κόρες και δίπλα, το σπίτι του κ. Μέγκου με τα δυο από τα τέσσερα παιδιά του Ενισλείδη, τον Γιώργο και τον Χρήστο, τ’ άλλα δυο αγόρια μένανε με τον πατέρα τους, ο Αργύρης και ο Μιχάλης, λίγο πιο πέρα στην οδό Δαφνομήλη.
  Επανερχόμαστε στο δρόμο μας όπου ακολουθούσε το τρίτο μπακάλικο της γειτονιάς, της «κυρά Πατίας», Υπατία τη λέγανε την γυναίκα.
  Την δεκαετία του ’50 στο μαγαζί της ήρθε ένα νέο παλικάρι, ο Βαγγέλης ο Καπώλης, που την αντικατέστησε στο μαγαζί. Σήμερα την σκυτάλη την έχει πάρει στη γειτονιά ο γιος του ο Νίκος.

Μπακάλικο Π. ΚΑΠΩΛΗ

  Απέναντι ακριβώς στη γωνία, ένα μονώροφο, που αποτελείτο από δύο ανεξάρτητες κατοικίες με κοινή είσοδο. Του Κουρκουτσάκη στη μία με τους εφτά γιούς και τη μία κόρη και στη δεύτερη κατοικία του Βαρότση, εκεί που γεννήθηκα και μεγάλωσα κι εγώ με τους γονείς μου και την αδελφή μου.
  Απέναντι ένα διώροφο, στον κάτω όροφο η οικογένεια Φρίγκελη με τις δύο κόρες και τον ένα γιο και στον επάνω όροφο η οικογένεια Αλεξανδρή.
  Η γειτονιά είχε και την παροικία των Ικαριωτών. Δίπλα στον Κουρκουτσάκη ήταν το σπίτι του γιατρού της γειτονιάς μας του κ. Αληγιζάκη με πεθερό Ικαριώτη και ακολουθούσαν άλλα τρία σπίτια, τα δύο του Αλέξανδρου Παμφίλη και το τρίτο του Κράτσα, απέναντι τους της κυρά – Βασιλικώς, όλοι Ικαριώτες.
  Στα σπίτια αυτά έμεναν σαν ενοικιαστές, οι Παπαγιαννόπουλοι και οι Κατάκοι.
  Συνέχεια ήταν το σπίτι της οικογένειας Ψωμά. Μετά του Κράτσα του Κατωπόδη. Της Φωτεινής Κατωπόδη και του γιού της του Γεράσιμου. Από κει και πέρα και μέχρι την Ισαύρων ήταν όλα Ενισλειδέϊκα.

Δαφνομήλη και Ισαύρων 

Δαφνομήλη και Ισαύρων

Ισαύρων

Η σκάλα της οδού Ισαύρων οδηγεί στον λόφο του Λυκαβηττού

Δαφνομήλη και Ισαύρων 

  Ακολουθούσε το σπίτι του Χαλεπά, εκεί που έζησε τα τελευταία του χρόνια και πέθανε ο Γιαννούλης Χαλεπάς.

Σπίτι Γιαννούλη Χαλεπά

  Στο μεσαίο όροφο έμεναν οι καθηγητές μας στο Ε΄ Γυμνάσιο η κ. Χαλκιαδάκη και ο κ. Δούμας και στο ισόγειο έμενε η οικογένεια Ιγνατιάδη που είχαν το «Ρωσικό» στην Πανεπιστήμιου και που ο μικρός γιός τους ο Νίκος Ιγνατιάδης είναι ο γνωστός μουσικοσυνθέτης.

Μεσαίος όροφος του σπιτιού του Χαλεπά όπου διέμεναν
 οι καθηγητές κ. Χαλκιαδάκη και κ. Δούμας

Ο κάτω όροφος του σπιτιού του Χαλεπά όπου διέμεναν η οικογένεια Ιγνατιάδη

  Απέναντι ακριβώς ήταν ο φούρνος της γειτονιάς μας ο Σιάπικας. Την Κυριακή και τις γιορτές γινόταν χαμός με τα ταψιά και τις λαμαρίνες με τα γλυκά και τ’ αρνιά με τις πατάτες από τη γειτονιά.
  Στη γωνία Τσιμισκή & Δαφνομήλη μένανε οι Αλεξανδρουπολέοι με τα δίδυμα.

Τσιμισκή

Αυτές οι σκάλες στην οδό Τσιμισκή οδηγούν στον καταπράσινο
λόφο του Λυκαβηττού

Δαφνομήλη και Τσιμισκή 1

Δαφνομήλη και Τσιμισκή 2

Δαφνομήλη και Τσιμισκή 3

  Στη Νάρση και Δαφνομήλη, σε μια ωραία μονοκατοικία καθόταν ο παπά-Παναγιώτης, ο παπάς της ενορίας μας στην Εκκλησία του Αγίου Νικολάου.
  Στο τέρμα του δρόμου, εκεί που σχηματιζόταν μια μικρή πλατειούλα ήταν το σπίτι του Ηλία του Δημητρακόπουλου. Ζει τώρα στην Αμερική, υπήρξε διακεκριμένος δημοσιογράφος στην Ελλάδα πριν φύγει, κι επίσης διακεκριμένος δημοσιογράφος στην Ουάσιγκτον, που ζει μέχρι σήμερα, με μεγάλη έρευνα γύρω από την υπόθεση Ουότεργκέιτ την οποία έφερε στο φως μαζί με Αμερικανούς συναδέλφους του.

Τέρμα Δαφνομήλη

  Άλλα παιδιά της γειτονιάς ήταν οι Αραζέοι, πολυμελής οικογένεια, οι Καρασούλα, οι Καναρέλη, τα Λαλάκια όπως τα λέγαμε, επειδή ήταν μοντέρνα νότα στη συντηρητική  μας γειτονιά.
  Παρέλειψα να αναφέρω ότι στο σπίτι του κ. Αληγιζάννη έμενε η τέταρτη γερμανίδα της γειτονιάς μας, η Γετρούδη Σαντοριναίου από την οποία έμαθα και τα πρώτα μου Γαλλικά.
  Το χειμώνα όσο είχε ήλιο η γειτονιά γέμιζε τ’ απογεύματα παιδιά που παίζαν και χαιρόντουσαν την λιακάδα.
  Τα καλοκαίρια μέχρι αργά το βράδυ, ήταν ένα πανηγύρι η γειτονιά. Οι μεγαλύτεροι έβγαζαν καρέκλες έξω από τις πόρτες και καθόντουσαν, ανταλλάσοντας καλαμπούρια και πειράγματα.
  Τα παιδιά, παρέες – παρέες, έπαιζαν κρυφτό, κυνηγητό, μπίκο, κουτσό, περνά περνά η μέλισσα, και μετά αποκαμωμένα μαζευόντουσαν και σχολίαζαν καλοπροαίρετα τα γεγονότα της γειτονιάς.
  Σεβόμαστε και αγαπούσαμε η μια οικογένεια την άλλη έστω κι αν δεν είχαμε στενές φιλικές σχέσεις. Ο πόνος του κάθε σπιτιού γινότανε πόνος για όλους μας και η χαρά του χαρά μας.
  Τα πολιτικά δίνανε και παίρνανε εκείνη την εποχή. Έστω όμως κι αν κάποιος άνηκε σε αντίθετη παράταξη δεν είχαν μίσος και επιθετικότητα για τα πιστεύω του άλλου.
  Τις γιορτινές ημέρες, οι πόρτες ήταν ανοιχτές για όποιον ήθελε να μπει να πει τα χρόνια πολλά σ’ αυτόν που γιόρταζε.