Τα παιδιά της Δαφνομήλη - Γ΄ Μέρος

Τα γλυκά ήταν τα κλασσικά γλυκά εκείνης της εποχής, γαλακτομπούρεκο ή μπακλαβάς ή κανταΐφι, άντε και το πολύ καμιά πάστα από το ζαχαροπλαστείο του Σαπουντζή στην Ιπποκράτους.
  Τις απόκριες, πανηγύρι σωστό, πέρναγε το γαϊτανάκι, ο ξυλοπόδαρος, μασκαράδες με ότι πρόχειρο διέθετε ο καθένας, αρκεί να γίνει χαβαλές και γέλιο.

Γαϊτανάκι

  Τον Ιούνιο οι φωτιές του Αι – Γιαννιού στημένες σε κάθε τετράγωνο της γειτονιάς έφερναν τέτοια αναστάτωση, που τα περιμέναμε πως και πώς να λαμπαδιάσουν και ν’ αρχίσουμε να πηδάμε από πάνω.

Φωτιές Άι Γιαννιού

  Τα μυαλά των παιδιών ήταν από νωρίς πιο ώριμα, λόγω συνθηκών, στην δημιουργία απ’ ότι σήμερα.
  Άλλα βάζαν στόχους τα γράμματα και τις σπουδές, άλλα την τέχνη, άλλα το εμπόριο. Όλα όμως σχεδόν πρόκοψαν στον τομέα τους. Κανένα δεν χάθηκε άδικα, κανένα δεν παραστράτησε, πρόκοψαν, ανέβηκαν, έκαναν οικογένειες, μερικοί διέπρεψαν και ξεχώρισαν. Να σας περιγράψω τώρα μερικά γραφικά γεγονότα της καθημερινής μας ζωής.
  Τα πρωινά, χειμώνα καλοκαίρι ένα περαστικό παζάρι εμπόρων και μικροεμπόρων διαλαλούσαν τα προϊόντα τους απαραίτητα για την καθημερινή διατροφή μας. Μανάβηδες, ο κυρ – Αντώνης με το γαϊδουράκι του και τη σούστα από πίσω, γεμάτη από φρέσκα λαχανικά και φρούτα, μια κινητή λαϊκή αγορά. Στη συνέχεια ο κυρ – Πέτρος με το γαϊδουράκι του με δύο τεράστια καλάθια, περασμένα στη ράχη του ζώου. Τα ίδια προϊόντα σε μικρότερη ποσότητα.

Μανάβης με γαϊδουράκι

  Άλλος έμπορος, ψιλικατζής, ήταν ο «πάρτα όλα». Περνούσε φορτωμένος επάνω του, τα εμπορεύματά του, διαλαλώντας τα με δυνατή φωνή. Κουβαρίστρες, βελόνες, καρφίτσες, κεριά, παπαζωτό για τις προκομμένες για τις προκομμένες όπως έλεγε, μολύβια, τετράδια, γόμες κι ότι μπορεί κανείς να φανταστεί, κι όλα αυτά κρεμασμένα από πάνω του, φορώντας δύο –τρία σακάκια.
  Ο ψαράς ήταν το κάτι άλλο. Φορούσε ένα παντελόνι γυρισμένο μέχρι τα γόνατα κι είχε ένα τεράστιο πλατύ καλάθι πάνω στο κεφάλι του γεμάτο ψάρια. Το σλόγκαν του ήταν: ψάρια, μισή ώρα από τη θάλασσα, πάρτε σπαρταράνε, είναι ζωντανά.
  Ο παγωτατζής πάνω σε ποδήλατο, τρέλαινε τα παιδιά με τα χωνάκια με κρέμα, σοκολάτα, φιστίκι.
  Φιγούρα επίσης γραφική στην γειτονιά ήταν ο Βασίλης ο παγοπώλης, με το καροτσάκι του μετέφερε τις κολόνες του πάγου για τα τότε ψυγεία και τις άφηνε στις εξώπορτες.

Παγωτατζής

  Ένα από τα συμπαθέστατα παιδιά ήταν ο Πέτρος ο Μανουσέλης (ο μπατίρης) το παρατσούκλι του. Έπαιζε ωραιότατη κιθάρα και τα βράδια καθισμένος στο παραθυράκι της κυρά – Καλλιόπης έκανε καντάδες στις όμορφες της γειτονιάς.
  Η Δαφνομήλη διέθετε και την ποδοσφαιρική της ομάδα τον «Λευκό Αστέρα» έδρα της τα Νταμάρια στο Λυκαβηττό, εκεί που είναι σήμερα το θέατρο.

Αλάνα, όπου τα παιδιά παίζανε ποδόσφαιρο

  Εκεί τ’ αγόρια της γειτονιάς είχανε συναντήσεις με άλλες ομάδες από άλλες γειτονιές. Το ματς πολλές φορές τελείωνε με πετροπόλεμο. Ο Λυκαβηττός ήταν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μας. Στην κορυφή του το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου στο οποίο πηγαίναμε με τα πόδια μέσα από τα μονοπάτια του. Η μεγάλη καμπάνα του ανέβηκε στους ώμους των παιδιών της Δαφνομήλη, δεμένη πάνω σ’ ένα δέντρο.

Άγιος Γεώργιος

  Πιο κάτω και σ’ ένα κοίλωμα του βράχου ένα μικρό γραφικό εκκλησάκι σφηνωμένο στην αγκαλιά του βράχου. Είναι οι Άγιοι Ισίδωροι. Όλοι οι γείτονες βοήθησαν για την ανέγερση του, οι δε γυναίκες έφτιαχναν κεντήματα σαν συνεισφορά για το έργο αυτό.

Άγιοι Ισίδωροι

  Κι έτσι κυλούσε ο χρόνος, οι εποχές, μεγαλώναμε, αλλάζαμε γειτονιές, μεταναστεύαμε σε άλλες χώρες, συναντιόμαστε και δεν γνωρίζαμε πια ο ένας τον άλλο.
  Η Δαφνομήλη όμως εκεί, και μέσα στις καρδιές μας όπου κι αν είμαστε.
  Σιγά, σιγά τα μονώροφα και τα διώροφα έγιναν πολυκατοικίες, καινούργιος κόσμος πλημμύρισε τα διαμερίσματα, άγνωστος απρόσωπος για μας.
  Όσοι μείναμε, ή επιστρέψαμε μετριόμαστε στα δάχτυλα των χεριών μας, κοιταζόμαστε στο δρόμο και ξαναζωντανεύουμε με τα λόγια μας την παλιά αγαπημένη μας γειτονιά.
  Αν ξέχασα ορισμένος γείτονες αυτό οφείλεται όχι στο ότι δεν τους τιμώ, αλλά στο ότι και η μνήμη έχει τα όριά της.

Αίγλη Βαρότση – Λοϊσίου.